ابراهیمی در  مقدمه این کتاب می‌نویسد: "این قصه‌ها که درباره گوشه و کنار بزرگ‌ترین انقلاب تاریخ حیات بشر است یادگاری است عزیز که دوست دارم از من و بچه‌هایی که این یادداشت‌ها و خاطرات را به من سپردند، باقی بماند. انقلاب ما چنان بود که اگر صدها کتاب بزرگ درباره آن نوشته شود باز هم کم است.این چند کتاب کوچک مثل ستاره کور‌سوزن کم‌رنگی است در آسمانی صاف و بی‌مهتاب".

در بخشی از کتاب "سحرگاهان همافران اعدام می‌شوند" می‌خوانیم:  "پایگاه شاهرخی را مثل یک شهر کوچک مجسم کن،شهری که فروشگاه بزرگ، دبستان، دبیرستان، دکه روزنامه‌فروشی و حمام دارد و دور تا دورش را سیم خاردار کشیده‌اند.شهری که در آن تعداد نظامی‌ها بیشتر از غیر نظامی‌هاست،شهری که یک فرمانده یا حاکم دارد که همه مجبورند از او اطاعت کنند و زندگی دیگران در دست‌های اوست. پایگاه شاهرخی یک پایگاه نظامی بزرگ است که گروهی غیر نظامی هم در آنجا خدمت می‌کنند و همافرها نه نظامی هستند نه غیر نظامی، چیزی بین این دو. آنها در کارهای مربوط به هواپیما و هلیکوپتر مهارت داردند.بعد از انقلاب این پایگاه را پایگاه حر نامیدند".

در بخش دیگری از این کتاب نیز آمده است: "سحر گذشت و آفتاب درخشید.از اعدام همافرها هنوز خبری نبود.مردم همدان صبح به خیابان‌ها آمدند دیدند که دیوارهای شهر پرشده از شعارهای تازه: امروز صبح همافرهای پایگاه شاهرخی را اعدام می‌کنند،مردم نگذارید همافرها را اعدام کنند و..